Artykuły muzyczne
Dokładnie nie wiadomo, kiedy stał się absolutnym władcą Pink Floyd. Wiadomo, że w 1983 roku oświadczył: Pink Floyd to ja. Przyszłość pokazała, że niekoniecznie. On zaś, z pomocą złośliwości opowiadanych dziennikarzom i procesów sądowych wytaczanych byłym kolegom z byle powodu, usiłował nadal manifestować swoją wyższość nad Pink Floyd. Niestety, publiczność nie do końca dała się przekonać.
George Roger Waters urodził się 6 (albo 9) września 1944 roku. Wcześnie został sierotą. Ojciec, Eric Fletcher Waters, poniósł śmierć w bitwie pod Anzio. Nigdy się nie widzieli. Brak ojcowskiej opieki Roger odczuł boleśnie-stał się człowiekiem nadwrażliwym, zgorzkniałym i despotycznym. Miał dwóch starszych braci - jako najmłodsze dziecko czuł się trochę niedowartościowany, chociaż z pewnością zaznał najwięcej matczynego ciepła. Jak jednak wyznał w swym życiowym dziele, The Wall, ciepłe skrzydełko mamusi było tylko jeszcze jedną cegłą w murze...
Kompozytorem pierwszych przebojów Pink Floyd, jak i autorem nazwy zespołu, był Syd Barrett. Gdy odszedł, zabrakło lidera. Roger zaczął wysuwać się na pierwszy plan po zrealizowaniu The Dark Side Of The Moon. Trudno powiedzieć, czy koledzy czuli to i akceptowali, czy też nie. W każdym razie albumy Animals i The Wall, choć brzmią wspaniale i nie ujawniają konfliktu w zespole, powstawały w bardzo napiętej atmosferze. Szczególnie The Wall, dzieło wręcz autobiograficzne Watersa.
Gilmour i Mason uprzejmie zagrali jeszcze na następnej plycie, The Final Cut, ale obok nich w studiu pojawili się też inni muzycy - pianista Andy Bown, saksofonista Raphael Ravenscroft oraz perkusiści Ray Cooper i Andy Newmark. Podtytuł gotowego dzieła, A Requiem For The Post War Dream By Roger Waters, przypieczętował historię Pink Floyd w ówczesnym składzie. Dla Rogera zespół przestał istnieć, a Gilmour i Mason przestali się liczyć jako współpracownicy. Wtedy przystąpił do pracy nad pierwszym albumem mającym się ukazać pod jego nazwiskiem -
Zestaw ukazał się wiosną 1984 roku i stał się sensacją. Jest doskonały, chociaż bardziej przypomina nagrania Leonarda Cohena i Roya Harpera, niż Pink Floyd. Wiele ma wspólnego z The Final Cut, chociaż tematycznie obie płyty są od siebie tak różne jak Biegun Północny i Południowy.
Treść piosenek to sen: od 4.30 rano do 5.12 rano. 42 minuty majaczeń sennych - i zarazem kawał życia bohatera płyty, rozpamiętującego swoje związki z kobietami. Przesłanie główne: miłość i seks są jak autostop. Jedziesz samochodem, pragniesz z kimś porozmawiać - bierzesz autostopowiczkę. Co z tego wyniknie - nie wiadomo. Można spotkać kogoś na całe życie, można przeżyć krótką ale ekscytującą przygodę, albo można się "przejechać" (dosłownie i w przenośni). Na szczęście, bohater budzi się w końcu i wyciąga rękę w kierunku spoczywającej obok niego - żony? dziewczyny? - ona nie śpi, a więc może się do niej przytulić i nie jest już sam.
W nagraniach wzięli udział m. in. znani już z The Final Cut Andy Bown, Ray Cooper i Andy Newmark, znakomity gitarzysta Eric Clapton, słynny saksofonista David Sanborn oraz wokalistka Madeline Bell.
Zanim następny w pełni autorski album Watersa trafił do sklepów, wielbiciele artysty mogli się cieszyć prawie dwudziestominutową suitą skomponowaną przez niego do filmu When The Wind Blows. Ukazała się ona w październiku 1986 roku na płycie zatytułowanej
(David Bowie: When The Wind Blows; Hugh Cornwell: Facts And Figures; Genesis: The Brazilian; Squeeze: What Have They Done; Paul Hardcastle: The Shuffle; Roger Waters And The Bleeding Heart Band: The Russian Missile, Towers Of Faith, Hilda's Dream, The American Bomber, The Anderson Shelter, The British Submarine, The Attack, The Fall Out Hilda's Hair, Folded Flags).
When The Wind Blows to film animowany oparty na komiksie Raymonda Briggsa o wojnie nuklearnej i jej skutkach. Przeszedł niezauważony. Natomiast muzyka zainteresowała fanów Pink Floyd i miłośników talentu Watersa. Analogowa wersja płyty zawierała na stronie pierwszej utwory innych wykonawców, również wykorzystane w filmie, zaś dziesięcioczęściowa suita Watersa wypełnila całą stronę drugą. Była to muzyka klimatem nie odbiegająca od tej z The Pros And Cons..., równie piękna i nastrojowa, okraszona specjalnymi efektami dźwiękowymi tak chętnie stosowanymi przez Pink Floyd.
Następny album Watersa ukazał się dopiero 15 czerwca 1987 roku. Nosił tytuł
(Radio Waves; Who Needs Informalion; Me Or Him; The Powers That Be; Sunset Strip; Home; Four Minutes; The Tide Is Turning (After Live Aid)).
Był sporym zaskoczeniem dla wielbicieli artysty, przyzwyczajonych do balladowych, kameralnych kompozycji. Radio KA.O.S. to album mocno osadzony w tradycji amerykańskiego rocka - i nic dziwnego, skoro akcja piosenek dzieje się w USA, a jednym z głównych bohaterów jest disc jockey Jim, szef Radia K.A.O.S. Tematem płyty jest wojna, a raczej - ostrzeżenie przed wojną. Billy, niepełnosprawny brat walijskiego górnika, trafia do USA pod opiekę wujka. Posiada niezwykłą zdolność wychwytywania fal radiowych wprost z eteru i za pomocą bezprzewodowego telefonu nawiązuje kontakt z Jimem, kierującym miejscową radiostacją. Przerażeni bombardowaniem Libii, zarządzonym przez prezydenta Reagana i Margaret Thatcher, organizują obaj wstrząsający spektakl. Billy, wykorzystując swoje zdolności, blokuje komputery wojskowe i symuluje atak nuklearny na Stany Zjednoczone. Wojsko nie może dokonać kontrataku - wszyscy czekają w przerażeniu, odliczając ostatnie cztery minuty, jakie dzielą ich od zagłady...
Trzeba dobrze zrozumieć treść piosenek, aby w pełni zaakceptować nietypową dla byłego lidera Pink Floyd muzykę. Nagrał ją zespół The Bleeding Heart Band, w którym obok maestra znaleźli się m.in. gitarzyści Andy Fairweather-Low i Jay Stapley, saksofonista Mel Collins, pianista lan Ritchie i perkusista Graham Broad. Gościnnie pojawiła się też słynna Clare Torry, niezapomniana wykonawczyni przepięknej wokalizy w utworze The Great Gig In The Sky z albumu The Dark Side Of The Moon.
Gdy album Radio K.A.O.S. był już w sklepach, Waters ostatecznie przegrał proces z byłymi kolegami o prawo do nazwy Pink Floyd. Sam z niej nie korzystał, chciał ją jednak pogrzebać raz na zawsze - może z zemsty, a może na wszelki wypadek, aby nie okazało się, że jednak Pink Floyd to nie on?
Sukces nowego Pink Floyd rozzłościł Watersa nie na żarty. Aby się zemścić, postanowił raz jeszcze wystawić swoje największe dzieło - spektakl The Wall. Okazja była idealna: na skutek przemian politycznych w Europie runął słynny Mur Berliński. Biorąc na sponsora Leonarda Cheshire'a i jego fundację The Memorial Fund For Disaster Relief, Waters przystąpił do wystawienia największego widowiska w historii rocka. Zaangażował wielu artystów, m. in. Bryana Adamsa, Paula Carracka, Sinead 0'Connor, Cyndi Lauper, Vana Morrisona, Joni Mitchell, Thomasa Dolby'ego oraz - rzecz jasna - słynny niemiecki zespół rockowy Scorpions. Z udziałem własnego The Bleeding Heart Band, orkiestry i chóru berlińskiego radia, a także orkiestry wojskowej Armii Radzieckiej stacjonującej jeszcze wtedy w Berlinie, 21 lipca 1990 roku raz jeszcze przypomniał The Wall. Było to bez wątpienia największe wydarzenie roku, ale także spore rozczarowanie - przerost formy nad treścią, dodatkowo zakłócony wieloma technicznymi usterkami. Spektakl transmitowano drogą satelitarną na cały świat, jednocześnie nakręcono video kasetę i zrealizowano album. Uczestnicy koncertu, jak i widzowie zgromadzeni przed telewizorami w sobotni wieczór 21 lipca 1990 roku, głośno ryczeli ze śmiechu, oglądając wydaną w październiku kasetę video i słuchając muzyki z gustownie wydanego albumu kompaktowego. Wszystko brzmiało cudownie i bez zarzutu, a "koncertowy" dokument zawierał nawet to, czego w rzeczywistości nie zaśpiewano (utwór The Thin Ice, spore fragmenty Another Brick In The Wall Part 1 czy Mother).
W każdym razie Waters postawił na swoim. Udowodnił, że The Wall może istnieć bez Pink Floyd. I postawił na półce album ze swoim autobiograficznym dziełem, tym razem nie skażony obecnością Gilmoura, Wrighta czy Masona. Mimo kilku wspaniałych momentów (Empty Spaces wzbogacony o utwór What Shall We Do Now?, Another Brick In The Wall Part 3), fanów zirytował jednak niezbyt udany udział niektórych gości, np. Cindy Lauper, miotającej się po scenie w stroju niesfornej uczennicy i piszczącej słynny tekst We don't need no education... w Another Brick In The Wall Part 2, wyraźnie niedysponowanego Vana Morrisona, profanującego przepiękny utwór Comfortably Numb, nie mówiąc już o członkach osławionego The Band, fałszujących jak marcowe koty w Mother. Na płycie i video wszystko to wyretuszowano wprawdzie całkowicie, ale niesmak pozostał.
(Zestaw utworów jak na The Wall Pink Floyd, z tym tylko, że zamiast Outside The Wall wykonano The Tide Is Turning).
TOMASZ BEKSIŃSKI
Ps. Waters ma też w dorobku filmową płytę Music FromThe Body (Harvest, 1970), sygnowaną razem z R. Geesinem.
"Tylko Rock" wkładka o Pink Floyd
© Marcin Guzik